'My poor little bambinos'
Door: Christine en Gerarda
26 Oktober 2015 | Nepal, Kathmandu
Wat een week, wat een week. Alles behalve verwacht. We gaan eerst even terug naar de vorige blog. Zoals we vertelde zijn we zaterdag naar Kathmandu gegaan, hier hebben we een lange Nepalese dienst bijgewoond en zijn daarna gaan lunchen in Thamel (een toeristische wijk in Kathmandu). De dienst was leuk om mee te maken, al was het wel in het Nepalees. Er werd veel gezongen, twee liederen herkenden we wel.
We zijn gaan lunchen met de familie van de administrator en Sue (Engelse verpleegkundige). Nadat iedereen besteld had, was het wachten op ons eten. Je verwacht dat iedereen zijn eten ongeveer tegelijk krijgt, maar nee, dat was niet het geval. Nadat de eerste haar eten op had, kreeg de tweede pas zijn eten. En je zult net zien, kregen wij als laatst ons eten (na 1uur wachten!!). Nou, dan kan je echt niet meer van je eten genieten, want de rest zat op ons te wachten.
Zondagavond. Na een heerlijk rustig dagje, zaten we de aankomende week te bespreken. Met een beetje spanning, maar wel enthousiast voor onze eerste werkweek doken we onze bedjes in.
Rond een uurtje of 4 ’s nachts werd Gerarda wakker met een raar gevoel in haar buik. Proberen te negeren en verder slapen. De volgende ochtend werd echter duidelijk waar dat rare gevoel op duidde: de race naar de wc is begonnen! Beroerd en misselijk bleef Gerarda dus in haar bedje liggen, terwijl Christine met volle moed haar dag begon.
Tijdens lunchtijd kwam Christine naar beneden om even een kijkje bij Gerarda te nemen. En terwijl Christine op haar bed zat, voelde ze zich opeens helemaal niet lekker worden, dus kroop Christine ook lekker haar bed in. Na een uurtje geslapen te hebben, besloot Christine om cola te halen in de local shop, terwijl Gerarda energie ging opdoen in de zon. Bij terugkomst ging het helemaal mis! Christine viel flauw en omdat toevallig een mannetje van het trainingscentrum dit zag, belde hij gelijk de ambulance. Christine werd onderzocht en teruggestuurd naar huis met de opdracht om goed uit te rusten en als het langer aanhield antibiotica te nemen. Bij terugkomst in het trainingscentrum zijn ook de darmen van Christine op volle toeren gaan werken. Dat wordt gezellig samen om de beurt naar de wc rennen. Blij vooruitzicht..
Maandag op dinsdagnacht was voor ons de meest beroerde nacht ooit! Gelukkig hadden we elkaar en hebben we ’s nachts veel gepraat en geklaagd.
We kunnen nu wel elke dag gaan beschrijven, maar laten we jullie vertellen dat het tot en met vrijdag zo geduurd heeft, waarbij het erg up en down ging. Alle emoties en pijntjes zijn langsgekomen: misselijkheid, buikpijn, maagkrampen, nekpijn, algehele spierpijn, slappe benen, rugpijn, tintelende huid, hoofdpijn en last but not least, een droge vieze smaak in onze mond. Bah!
Degene die ons ontzettend heeft geholpen is weer onze Sue. Wel grappig, want een aantal keer hebben we gehoord vanuit NL: “gelukkig zitten jullie dicht bij het ziekenhuis”… Maar omdat we op 10minuten lopen van het ziekenhuis/guesthouse zitten en we te zwak waren om die klim te maken, hadden we ook geen eten of drinken tot onze beschikking. Gelukkig was daar Sue die ons elke dag een fles drinkwater, biscuitjes, fruit en af en toe wat soep gaf. Wat een zegen! Zonder haar hadden we niet geweten hoe we ons gered hadden. We zijn blij dat het nu weer stukken beter gaat en we lekker weer de wandeling kunnen maken naar ons eten ;)
Om even te ontsnappen uit ons kamertje, zijn we het weekend in Kathmandu verbleven. Hier hebben we weer heel veel indrukken op gedaan! Wat een drukke stad, zoveel mensen, zoveel verkeer en zoveel te zien. Ons hotel stond in Thamel, waar heel veel winkeltjes zijn en veel restaurantjes om lekker (westers) te eten. Wat hadden wij zin om heerlijk uitgebreid en westers te gaan eten, helaas waren onze magen het daar nog niet mee eens.
Van ons verblijf hebben we optimaal genoten! Het hotel was super mooi en fijn, inclusief dikke matrassen en een warme douche. Het personeel was ontzettend vriendelijk en bediende ons goed. Zelfs zo goed dat één personeelslid ons om de paar minuten vroeg of alles naar wens was. Wanneer we hem nodig hadden, mochten we hem roepen. En deze vriendelijk man stond op nog geen twee meter van onze tafel;)
Al met al heeft het weekend ons weer nieuwe energie gegeven!
Vandaag hebben we onze eerste werkdag van de week weer gehad. We zitten in één gebouw, dus we kunnen samen vragen stellen en daarvan veel leren. Het was een goede dag!
In de volgende blog zullen we meer vertellen over onze medische ervaringen :)
Daaag lieve mensen
Ps2. We doen ons best om Nepalees te leren!
Ps1. Sue is degene die zich ontfermt ver ons en noemt ons nu haar "little bambinos".
We zijn gaan lunchen met de familie van de administrator en Sue (Engelse verpleegkundige). Nadat iedereen besteld had, was het wachten op ons eten. Je verwacht dat iedereen zijn eten ongeveer tegelijk krijgt, maar nee, dat was niet het geval. Nadat de eerste haar eten op had, kreeg de tweede pas zijn eten. En je zult net zien, kregen wij als laatst ons eten (na 1uur wachten!!). Nou, dan kan je echt niet meer van je eten genieten, want de rest zat op ons te wachten.
Zondagavond. Na een heerlijk rustig dagje, zaten we de aankomende week te bespreken. Met een beetje spanning, maar wel enthousiast voor onze eerste werkweek doken we onze bedjes in.
Rond een uurtje of 4 ’s nachts werd Gerarda wakker met een raar gevoel in haar buik. Proberen te negeren en verder slapen. De volgende ochtend werd echter duidelijk waar dat rare gevoel op duidde: de race naar de wc is begonnen! Beroerd en misselijk bleef Gerarda dus in haar bedje liggen, terwijl Christine met volle moed haar dag begon.
Tijdens lunchtijd kwam Christine naar beneden om even een kijkje bij Gerarda te nemen. En terwijl Christine op haar bed zat, voelde ze zich opeens helemaal niet lekker worden, dus kroop Christine ook lekker haar bed in. Na een uurtje geslapen te hebben, besloot Christine om cola te halen in de local shop, terwijl Gerarda energie ging opdoen in de zon. Bij terugkomst ging het helemaal mis! Christine viel flauw en omdat toevallig een mannetje van het trainingscentrum dit zag, belde hij gelijk de ambulance. Christine werd onderzocht en teruggestuurd naar huis met de opdracht om goed uit te rusten en als het langer aanhield antibiotica te nemen. Bij terugkomst in het trainingscentrum zijn ook de darmen van Christine op volle toeren gaan werken. Dat wordt gezellig samen om de beurt naar de wc rennen. Blij vooruitzicht..
Maandag op dinsdagnacht was voor ons de meest beroerde nacht ooit! Gelukkig hadden we elkaar en hebben we ’s nachts veel gepraat en geklaagd.
We kunnen nu wel elke dag gaan beschrijven, maar laten we jullie vertellen dat het tot en met vrijdag zo geduurd heeft, waarbij het erg up en down ging. Alle emoties en pijntjes zijn langsgekomen: misselijkheid, buikpijn, maagkrampen, nekpijn, algehele spierpijn, slappe benen, rugpijn, tintelende huid, hoofdpijn en last but not least, een droge vieze smaak in onze mond. Bah!
Degene die ons ontzettend heeft geholpen is weer onze Sue. Wel grappig, want een aantal keer hebben we gehoord vanuit NL: “gelukkig zitten jullie dicht bij het ziekenhuis”… Maar omdat we op 10minuten lopen van het ziekenhuis/guesthouse zitten en we te zwak waren om die klim te maken, hadden we ook geen eten of drinken tot onze beschikking. Gelukkig was daar Sue die ons elke dag een fles drinkwater, biscuitjes, fruit en af en toe wat soep gaf. Wat een zegen! Zonder haar hadden we niet geweten hoe we ons gered hadden. We zijn blij dat het nu weer stukken beter gaat en we lekker weer de wandeling kunnen maken naar ons eten ;)
Om even te ontsnappen uit ons kamertje, zijn we het weekend in Kathmandu verbleven. Hier hebben we weer heel veel indrukken op gedaan! Wat een drukke stad, zoveel mensen, zoveel verkeer en zoveel te zien. Ons hotel stond in Thamel, waar heel veel winkeltjes zijn en veel restaurantjes om lekker (westers) te eten. Wat hadden wij zin om heerlijk uitgebreid en westers te gaan eten, helaas waren onze magen het daar nog niet mee eens.
Van ons verblijf hebben we optimaal genoten! Het hotel was super mooi en fijn, inclusief dikke matrassen en een warme douche. Het personeel was ontzettend vriendelijk en bediende ons goed. Zelfs zo goed dat één personeelslid ons om de paar minuten vroeg of alles naar wens was. Wanneer we hem nodig hadden, mochten we hem roepen. En deze vriendelijk man stond op nog geen twee meter van onze tafel;)
Al met al heeft het weekend ons weer nieuwe energie gegeven!
Vandaag hebben we onze eerste werkdag van de week weer gehad. We zitten in één gebouw, dus we kunnen samen vragen stellen en daarvan veel leren. Het was een goede dag!
In de volgende blog zullen we meer vertellen over onze medische ervaringen :)
Daaag lieve mensen
Ps2. We doen ons best om Nepalees te leren!
Ps1. Sue is degene die zich ontfermt ver ons en noemt ons nu haar "little bambinos".
-
26 Oktober 2015 - 16:36
Jacobien:
Aww poor little bambinos! :O wat zal die week beroerd lang geduurd hebben.
Hoop dat jullie nu een sterk immuunsysteem hebben gekregen..
Veel succes met werken! ben benieuwd naar jullie volgende verslag! -
26 Oktober 2015 - 18:42
Deliana:
Lieve meiden,
Wat een pech, wat een pech!!
Hopenlijk is het ziek zijn nu echt voorbij!
Heerlijk om bij te komen in Kathmandu hè!
En ik ben echt heel blij voor jullie dat Sue er is en voor jullie zorgt!
Heel veel sterkte en zet em op in het ziekenhuis!!
Liefs Deliana -
26 Oktober 2015 - 22:15
Arnold Van Den Broek:
Sterkte met jullie gezondheid en succes,
Arnold van den Broek -
27 Oktober 2015 - 09:37
Oma De Waal.:
Lieve Gerarda, We hebben je blog gelezen, je belevenis is groot, je ziek zijn viel niet mee. Sterkte Oma. -
27 Oktober 2015 - 19:05
Marjolein :
Haa meiden,
Wat ontzettend balen dat jullie avontuur zo begonnen is!
Maar fijn dat jullie weer beter zijn en ook lekker een weekendje ertussen uit zijn geweest!
En natuurlijk superfijn dat Sue zo goed voor jullie gezorgd heeft!:)
Succes met t werken!!
Liefs, Marjolein -
28 Oktober 2015 - 15:24
Wendy (Leprazending):
Volgens mij komt alles de eerste tijd hard binnen. Het is er ook zo anders als hier. Andere cultuur, andere manier van medische verzorging, andere manier van wonen, andere manier van eten...
Erg vervelend dat jullie ziek zijn geworden! Ik neem aan dat jullie extra goed opletten met eten en drinken en handen wassen enzo? Nou, ik hoop voor jullie dat dat nu voorbij is en dat jullie je helemaal kunnen richten op jullie stage en op de ervaring van het verblijven in een land als Nepal. Succes!! -
30 Oktober 2015 - 17:05
Pauline:
Zet 'm op meiden :-)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
