De eerste dagen

Zoals jullie in de vorige blog hebben gelezen, zijn we deze week gelijk aan de slag gegaan in het ziekenhuis. Spannend!

We zullen jullie wat meer vertellen over onze routine:
Onze dag begint rond 7uur, we komen moeizaam uit ons bedje en lopen 8 minuten de berg op naar ons ontbijt (goede work-out op de nuchtere maag), om daar om 7.30 te ontbijten. Het ontbijt bestaat uit heerlijke toast, ei, banaan, cornflakes en soms wat beleg.

Elke morgen begint de dag met opening. Er wordt een lied gezongen, wat gelezen en gebeden. Helaas is het in het Nepalees, waardoor we er niks van kunnen verstaan. We hebben ons de eerste dag voorgesteld aan het team en na de bijeenkomst kregen we een rondleiding van de hoofdzuster, Niru. Niru is een verpleegkundige die al 34 jaar hier werkt! Ze is een klein, rond vrouwtje, we denken iets van 1,30 meter. Ze kan niet met haar voeten bij de grond als ze zit, dus het lijkt net of ze een sprongetje neemt om te gaan zitten, wat er erg grappig uit ziet ;)

* Christine haar ervaring op de Lepra afdeling voor vrouwen:

De eerste dag was er een meisje bij uit de VS. Margaret woont voor 6 maanden in Kathmandu en doet hier, in het ziekenhuis, vrijwilligerswerk. Het was wel heel fijn om haar op de eerste dag erbij te hebben. Ze vertaalde dingen voor mij in beter Engels, want de Engels van de Nepalese is soms echt lastig om te volgen. Ook heb ik van haar wat Nepalese woorden geleerd en heeft ze me wat dingen over de cultuur verteld. Ze wilt ons ook nog wat wegwijs maken in Kathmandu, dat vinden we wel super.
De dagdienst begint met het geven van medicatie. Daarna gaan de patiënten en verpleegkundigen naar de 'dressing room'. Hier worden de wonden schoongemaakt, dus nee het is geen kleedkamer zoals wij eerst dachten. Ik had op m'n eerste dag al wat wonden schoongemaakt, dat voelde nog wel erg onwennig. De wonden worden schoongemaakt met watten, NS (we moeten nog uitzoeken wat dat precies is) en/of betadine. Na het schoonmaken wordt de wond afgedekt met veel gaasjes, wat daarna wordt verbonden met verband.Ze vinden je wel bijzonder, want ze zeggen vaak 'namaste', dit zeggen ze vaak nadat je de wonden heb schoongemaakt.
Op de afdeling zijn heel veel mensen met stompjes, wat door de lepra wordt veroorzaakt. Het is wel mooi om te zien dat de vrouwen op de afdeling zo zelfstandig zijn. Ze helpen elkaar, bijv. met bedden opmaken. De vrouwen die niet kunnen lopen, rijden op een houten krukje de hele dag heen en weer. Ze eten trouwens voor het eerst om 11.00 uur en hebben dan een mega groot bord met héél veel eten.
Vandaag, vrijdag, voor het eerst het wegsnijden van eelt gezien. Dat was wel een beetje apart om te zien, omdat ze diep in de huid gaan. De zenuwen bij de mensen met lepra zijn beschadigd, dus de patiënt voelt dit niet.
Wat ik verder doe op de afdeling? Nouu, niet zoveel. Foto's bekijken op de mobiel, kletsen in het Engels, make-up laten doen..zag er echt verschrikkelijk uit. Gerarda moest heel hard lachen toen ze mij zag.
We hebben een uitnodiging gehad van het meisje waar ik nu drie dagen mee heb gewerkt. Dit is volgende week woensdag en het heeft iets te maken met een programma van een festival. Maar we hebben nog geen idee wat ons te wachten staat....
Er is ook een operatie kamer in het ziekenhuis, zo anders dan bij ons!! Ik heb vandaag twee kleine ingrepen gezien. Eentje waarbij bot werd weggeknipt bij een vinger en de ander waarbij een abces open werd gemaakt en pus werd verwijderd..jaaa, dit was erg vies om te zien..en ik vond het ook niet zo grappig om dit te zien. Maar wel interessant hoe ze werken en de arts vertelde dat ik nog veel meer operaties mocht zien.

* Gerarda's ervaring op de chirurgische afdeling:

Mijn eerste dagje begon iets anders dan verwacht. Na de klim vanuit het trainingscentrum naar het ziekenhuis voelde ik me totaal niet lekker. Ik dacht dat het lag aan een slechte conditie, want ik was erg zweterig en licht in mijn hoofd, dus ik probeerde me niet aan te stellen. Mijn bloeddruk werd nog wel gemeten door een verpleegkundige, maar deze was helemaal prima. Toen ik echter na de rondleiding op de surgical ward werd geplaatst, voelde ik me al snel weer niet lekker worden. Ik had het gevoel dat ik ging flauwvallen en werd snel op een bankje gelegd. Ik kreeg wat suiker, water (hmm, kan ik dit wel drinken?) en werd naar huis gestuurd. Ik had afgesproken dat ik na de lunch weer zou gaan werken, maar ik bleef beroerd, dus kreeg een dagje vrij. Waarschijnlijk had ik gewoon erg veel last van een jetlag, want ik had die nacht ook weinig geslapen. Toen Christine terug kwam uit haar dienst hebben we nog wat gewandeld en zijn we na het avondeten vrij snel ons bed ingedoken. Pff, hopelijk wen ik snel aan deze harde bedden.

Donderdag was dus mijn eerste echte dag op de afdeling. De dag begon met een klinische les en het blijkt dat dit elke donderdag is. Op de afdeling werd er begonnen met het schoonmaken van de wonden en ondertussen was er de artsenvisite. De normale afdeling is trouwens niet meer in gebruik door de aardbeving, dus de chirurgische en interne afdeling zitten nu in een gebouw dat nog in aanbouw is.
Ik wist niet zo goed wat ik moest doen, maar ik ben maar gewoon braaf achter de verpleegkundige aangelopen. Eerst maar eens observeren wat hun routine is. Ik heb voornamelijk meegekeken met de wondzorg en bah, wat kan dat er vies uit zien. Zoals Christine vertelde, maken ze wonden allemaal op één manier schoon. Sommige verpleegkundigen doen voorzichtig, maar andere wroeten lekker met hun pincet en wattenbolletje in de wond.
De zorg is zooo totaal anders dan in Nederland, dat ik soms niet weet waar ik moet beginnen met vragen stellen. En ik weet eigenlijk ook niet goed wat ik hier allemaal moet opschrijven. Ik denk dat ik het allemaal nog moet laten bezinken, dus volgende keer horen jullie meer ;)

Wat ons trouwens allebei erg opvalt en wat ons ook was verteld, is dat het erg rustig is op de afdeling, vooral in de middag. Mensen worden veel geholpen door de familie en in de middag is er één medicatieronde, wat observaties en that's it. Heel anders dan in Nederland, waar je de benen vaak onder je lijf moet rennen. Nu even uitzoeken hoe we onze tijd productief gaan invullen in deze uurtjes.

Oh en wat ook wel bijzonder is, ze hebben hier geen avonddienst, maar alleen een nachtdienst. Dit betekent dat de nachtdienst moet werken van vier uur tot de volgende ochtend half 9/9uur!

Na onze dienst op donderdag zijn we gaan wandelen. En wat is de natuur in Nepal moooi!! We liepen naar beneden en kwamen toen het huis van de maatschappelijk werker tegen. Zij stond op het balkon en begon tegen ons te praten. We vertelde haar dat we een wandeling ging maken voor de eerste keer en daarom kwam zij op het idee om haar dochter met ons mee te laten gaan als gids. Ansjoe (zo spreek je het uit) is 11 jaar en kan echt supergoed Engels spreken voor haar leeftijd. Ze heeft ons meegenomen naar de rijstvelden en daar hebben we heerlijk gewandeld. Het was trouwens wel heel grappig, zij heeft een keigoede conditie en huppelde over al die smalle paadjes heen en wij er vaak half-rennend achteraan.
Toen we terug kwamen bij haar huis, waren deze mensen zo vriendelijk, dat ze ons gelijk hebben uitgenodigd om een keer bij hen langs te komen. Jaja, we leggen langzamerhand onze eerste contacten :)

In het training centrum waar wij verblijven, is ook een Engelse verpleegkundige. Met haar hebben we veel contact, want we eten onder andere drie keer per dag met elkaar. Ze is hier voor 2 maanden en is een paar dagen eerder dan wij gearriveerd. De eerste paar dagen heeft ze ons een beetje wegwijs gemaakt, wat voor ons het gevoel geeft dat we een vertrouwd iemand hebben.Toen bleek dat we hier geen warme douche hebben, mochten we bij haar op de kamer douchen! Heeerlijk was dat!

Morgen hopen we naar Kathmandu te gaan. We rijden met de administrator, dat is de man waar we terecht kunnen met onze vragen, mee naar zijn kerk. Hier is het namelijk op zaterdag zondag. We zullen deze dienst bijwonen en daarna met zijn vrouw en kind gaan lunchen in Kathmandu. We zijn benieuwd!

Byebyeee!

ps1. We zijn zo vertrouwd geraakt met het meisje uit de VS en de engelse verpleegkundige, dat we allebei (bijna) Nederlands begonnen te praten tegen ze.

ps2. Sorry als het veel informatie is, maar met onze overstromende hoofden is het lastig om er een duidelijk en logisch verhaal van te maken, haha.

ps3. We gaan er nu snel vandoor, want we willen nog even genieten van het zonnetje nu het nog zomer is in Nepal :)