Onze eerst 'namaste' in Nepal
13 Oktober 2015 | Nepal, Kathmandu
Vanuit Nepal onze eerste blog! Het is hier trouwens 4 uur en 45 minuten later.
Maandagmiddag zijn we met een vertraging van bijna een uur om kwart over 1 vertrokken vanaf Schiphol. Gelukkig hadden we een overstap van meer dan drie uur op Istanbul, dus dat gaf geen problemen.
Na een vlucht van ongeveer 6uur vanuit Istanbul kwamen in Kathmandu aan! En wat een mooie vlucht was het, althans dat weet vooral Christine, want Gerarda heeft voornamelijk geslapen. Maar we konden dus de Himalaya zien vanuit het vliegtuig en dat met een mooie zonsopgang.
Om half 7 's ochtends kwamen we aan, dat is half 3 in Nederlandse tijd. We hebben dus onze nachtrust overgeslagen. Op Kathmandu airport dachten we lekker snel te zijn, omdat wij niet in een mega lange rij hoefden te staan voor een visum, maar helaas duurde het super lang voordat onze koffers kwamen!
Wat wel grappig was op het vliegveld: je moest je bagage op een band leggen en dan door een controlepoortje lopen. Echt bij iedereen piepte dat poortje, maar er stond niemand om het te controleren.
Nadat we onze bagage weer in handen hadden (best een opluchting, want er gaan toch scenario's door je hoofd van een koffer die in het verkeerde vliegtuig is gestopt) konden we naar de uitgang. En daar wachtte iemand van het Anandaban Leprosy Hospital op ons. We werden gelijk geholpen met onze koffers, lekker makkelijk dachten wij, maar toen we eenmaal in de auto zaten vroeg deze vriendelijke man er tien euro voor! Dat was ons te gortig, dus met een volle portemonnee in onze handen hebben we hem 3 euro gegeven. Met de smoes dat we meer geld echt niet hadden.
De rit naar het Hospital was een hele ervaring! We begrepen van de chauffeur dat er weinig brandstof is in het land, vanwege gesloten grenzen en dat er daardoor ook veel wegen geblokkeerd zijn (helemaal zeker weten we het niet, want zijn Engels was erg slecht verstaanbaar). Daarom gingen we via een andere route waar de weg wat minder begaanbaar was. De weg was erg smal en heel erg hobbelig! 20 cm naar rechts en we waren van de berg gerold. Dat was best wel spannend! We hebben er echter wel van genoten, omdat we heel veel te bekijken hadden.
Mensen lopen midden op de weg, evenals eenden, honden en koeien, de vrouwen zijn hier kleurrijk gekleed, er wordt ontzettend veel getoeterd, er zijn echt meeeegaveel motors, lieve kindjes die naar ons zwaaien, mannen die ons aanstaren, veel kleine tempels waar mensen offertjes brengen en ga zo maar door.
Aangekomen hadden we verwacht dat we in het guesthouse van het Anandaban hospital zouden verblijven, maar deze is door de aardbeving niet meer in goede staat. Daarom werden we naar een kamer in het Trainingscentrum gebracht. We kregen een kamer met twee bedden, een bureau met twee stoelen, een wastafeltje, een kast en een ontzettend mooi uitzicht op de bergen! Een klein kamertje, maar goed genoeg om 4 maanden in te wonen. Vol enthousiasme begonnen we met uitpakken van onze koffers en het inrichten van de kamer. De kast stond al vol met spullen en Gerarda had al haar schoenen netjes op een rij onder haar bed gezet, toen er op de deur werd geklopt: 'Ladies, room is changing'. Wij snel alles in onze koffer gooien, terwijl hij toe stond te kijken, en toen op naar onze volgende kamer. Oeps, dit was wel een tegenvaller, want deze kamer is nog kleiner (9m2 , dit is nagemeten!), ons uitzicht op de bergen is weg en we hebben geen ruimte onder onze bedden. Hierdoor hebben we nu onze koffers midden in de kamer en hebben we geen loopruimte.
Dit viel ons wel zwaar, dus we hebben maar even een dutje gedaan. Binnen twee minuten waren we weg, ondanks de KEIharde bedden en het harde hoofdkussen van Christine.
Half 12 werden we verdwaasd wakker en moesten we even oriënteren waar we ook alweer waren. We zijn naar beneden gegaan en buiten zaten twee mannen (geen idee wie ze zijn en wat ze doen) maar zij hebben ons wat verwelkomd. Het bleek dat er een gezamenlijk lunch was voor het hele team vanwege een feest. We hebben hier de directeur en dr. Indra ontmoet. Dr. Indra is hoofd van het ziekenhuis.
We hebben hier onze eerste ervaring met eten gehad: pittig! Hopelijk geeft het geen problemen ;)
We hebben nog niet zoveel contact met de mensen, omdat het nog even wennen is voor beide partijen. We worden wel veel aangekeken, maar daar blijft het bij.
Het is nu half 3 en gaan nu proberen onze kamer in te richten, een hele puzzel! Verder gaan we nog wat rondkijken op de compound en morgen moeten we ons om 7.30 melden bij het ontbijt en begint onze eerste echte stagedag! Dat wordt vroeg naar bed!
Nog geen foto's gemaakt, maar dat komt de volgende keer!
Groetjes!
Maandagmiddag zijn we met een vertraging van bijna een uur om kwart over 1 vertrokken vanaf Schiphol. Gelukkig hadden we een overstap van meer dan drie uur op Istanbul, dus dat gaf geen problemen.
Na een vlucht van ongeveer 6uur vanuit Istanbul kwamen in Kathmandu aan! En wat een mooie vlucht was het, althans dat weet vooral Christine, want Gerarda heeft voornamelijk geslapen. Maar we konden dus de Himalaya zien vanuit het vliegtuig en dat met een mooie zonsopgang.
Om half 7 's ochtends kwamen we aan, dat is half 3 in Nederlandse tijd. We hebben dus onze nachtrust overgeslagen. Op Kathmandu airport dachten we lekker snel te zijn, omdat wij niet in een mega lange rij hoefden te staan voor een visum, maar helaas duurde het super lang voordat onze koffers kwamen!
Wat wel grappig was op het vliegveld: je moest je bagage op een band leggen en dan door een controlepoortje lopen. Echt bij iedereen piepte dat poortje, maar er stond niemand om het te controleren.
Nadat we onze bagage weer in handen hadden (best een opluchting, want er gaan toch scenario's door je hoofd van een koffer die in het verkeerde vliegtuig is gestopt) konden we naar de uitgang. En daar wachtte iemand van het Anandaban Leprosy Hospital op ons. We werden gelijk geholpen met onze koffers, lekker makkelijk dachten wij, maar toen we eenmaal in de auto zaten vroeg deze vriendelijke man er tien euro voor! Dat was ons te gortig, dus met een volle portemonnee in onze handen hebben we hem 3 euro gegeven. Met de smoes dat we meer geld echt niet hadden.
De rit naar het Hospital was een hele ervaring! We begrepen van de chauffeur dat er weinig brandstof is in het land, vanwege gesloten grenzen en dat er daardoor ook veel wegen geblokkeerd zijn (helemaal zeker weten we het niet, want zijn Engels was erg slecht verstaanbaar). Daarom gingen we via een andere route waar de weg wat minder begaanbaar was. De weg was erg smal en heel erg hobbelig! 20 cm naar rechts en we waren van de berg gerold. Dat was best wel spannend! We hebben er echter wel van genoten, omdat we heel veel te bekijken hadden.
Mensen lopen midden op de weg, evenals eenden, honden en koeien, de vrouwen zijn hier kleurrijk gekleed, er wordt ontzettend veel getoeterd, er zijn echt meeeegaveel motors, lieve kindjes die naar ons zwaaien, mannen die ons aanstaren, veel kleine tempels waar mensen offertjes brengen en ga zo maar door.
Aangekomen hadden we verwacht dat we in het guesthouse van het Anandaban hospital zouden verblijven, maar deze is door de aardbeving niet meer in goede staat. Daarom werden we naar een kamer in het Trainingscentrum gebracht. We kregen een kamer met twee bedden, een bureau met twee stoelen, een wastafeltje, een kast en een ontzettend mooi uitzicht op de bergen! Een klein kamertje, maar goed genoeg om 4 maanden in te wonen. Vol enthousiasme begonnen we met uitpakken van onze koffers en het inrichten van de kamer. De kast stond al vol met spullen en Gerarda had al haar schoenen netjes op een rij onder haar bed gezet, toen er op de deur werd geklopt: 'Ladies, room is changing'. Wij snel alles in onze koffer gooien, terwijl hij toe stond te kijken, en toen op naar onze volgende kamer. Oeps, dit was wel een tegenvaller, want deze kamer is nog kleiner (9m2 , dit is nagemeten!), ons uitzicht op de bergen is weg en we hebben geen ruimte onder onze bedden. Hierdoor hebben we nu onze koffers midden in de kamer en hebben we geen loopruimte.
Dit viel ons wel zwaar, dus we hebben maar even een dutje gedaan. Binnen twee minuten waren we weg, ondanks de KEIharde bedden en het harde hoofdkussen van Christine.
Half 12 werden we verdwaasd wakker en moesten we even oriënteren waar we ook alweer waren. We zijn naar beneden gegaan en buiten zaten twee mannen (geen idee wie ze zijn en wat ze doen) maar zij hebben ons wat verwelkomd. Het bleek dat er een gezamenlijk lunch was voor het hele team vanwege een feest. We hebben hier de directeur en dr. Indra ontmoet. Dr. Indra is hoofd van het ziekenhuis.
We hebben hier onze eerste ervaring met eten gehad: pittig! Hopelijk geeft het geen problemen ;)
We hebben nog niet zoveel contact met de mensen, omdat het nog even wennen is voor beide partijen. We worden wel veel aangekeken, maar daar blijft het bij.
Het is nu half 3 en gaan nu proberen onze kamer in te richten, een hele puzzel! Verder gaan we nog wat rondkijken op de compound en morgen moeten we ons om 7.30 melden bij het ontbijt en begint onze eerste echte stagedag! Dat wordt vroeg naar bed!
Nog geen foto's gemaakt, maar dat komt de volgende keer!
Groetjes!
-
13 Oktober 2015 - 13:35
Erica:
Meiden! Blij dat jullie aangekomen zijn!
Heel veel succes morgen en geniet ervan! -
13 Oktober 2015 - 14:04
Suus:
Wat leuk om jullie eerste ervaringen te lezen! Succes morgen met jullie eerste stage dag! :-) -
13 Oktober 2015 - 14:28
Johanne:
Wow wat leuk om te lezen zeg!
Fijne dag morgen! -
13 Oktober 2015 - 15:17
Christianne:
Leuk om te lezen meiden, heel veel succes daar! -
13 Oktober 2015 - 16:14
Fam. Van Vuuren:
Hoi meiden,
Leuk en fijn om te lezen dat jullie aangekomen zijn. Succes met je eerste stagedag.
Gr. Uit Kootwijkerbroek -
13 Oktober 2015 - 16:36
Lisanne:
Aaaah wat leuk om dit te lezen van jullie zeg!
Fijn dat de reis goed is gegaan en dat jullie veilig zijn aangekomen :)
Geniet van jullie stage daar en al het moois en bijzondere wat jullie te wachten staat.
xxxxxxxxxxxx -
13 Oktober 2015 - 17:05
Anja:
Wat leuk om even wat van jullie te lezen!
Fijn dat jullie goed zijn aangekomen :)
Heel veel succes op jullie eerste stage dag meiden!
xxxxx -
13 Oktober 2015 - 19:56
Fam Bakker:
Leuk al zo'n eerste dag te kunnen volgen, wat een indrukken al!
Hopen voor jullie op een fijne tijd!
Gr. uit Dirksland -
13 Oktober 2015 - 20:17
Wilma:
Succes meiden! Leuk om ff wat te horen, gelukkig is de reis goed gegaan! -
14 Oktober 2015 - 16:20
Fam B. Paanstra Bennekom:
Fijn dat de reis goed is gegaan, wat een ervaring succes verder.
gr ome b tante gen fam -
15 Oktober 2015 - 19:48
Deliana:
Haaa meiden!
Super leuk om jullie eerste ervaringen te lezen!
Herkenbaar! Geniet ervan!
Ennuh, dat contact gaat echt komen ;-)!!
Heel veel succes met de eerste stagedagen, even doorbijten maar dan komt het goed!
Liefs, Deliana -
15 Oktober 2015 - 21:29
Jacobien:
Fijn om iets van jullie te horen, hoe de reis en de eerste Nepalese uren waren! Ben benieuwd naar jullie volgende blog!
x Jac
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
